Simpel leven en genieten

We zijn nu iets meer dan een maand onderweg. In die periode hebben we 2x in een hut geslapen en een nacht bij kennissen. Alhoewel ik niet iedere nacht goed slaap vind ik het leven in een tentje van een paar vierkante meter prettig en overzichtelijk. We hebben onze routine met opzetten en afbreken, er hoeft nauwelijks schoon gemaakt te worden en de afwas is altijd klein. Wassen van onze kleding is wel een aandachtspunt, want voor je het weet zijn er geen schone onderbroeken of sokken meer.... En de tent moet natuurlijk zoveel mogelijk droog worden ingepakt. Maar dat is het wel, het is een heerlijk simpel leven zo.

Inmiddels zijn we weer een stuk zuidelijker, we zijn nu in Trondheim. Het wordt hier 's nachts weer een paar uurtjes donker, dat is even wennen na die lichte en soms bijna zonnige nachten. In deze blog onze avonturen op de Lofoten en in Saltfjellet-Svartisen Nasjonal Park. 

Na het prachtige en rustige Senja zijn we aanbeland op de eveneens prachtige maar veel drukkere Lofoten. Ook hier heb je ontzettend mooie ruige bergpieken en baaien met witte stranden en een blauwe zee. En geen muggen....dat is wel even lekker! We hebben onze tent voor een paar nachten opgezet in Ordvågsvær, in de buurt van Svolvær, de hoofdstad van de Lofoten. Van daaruit hebben we een museum bezocht, een wandeling gedaan naar een topje in de buurt (in de mist helaas) en heeft Phil een kajaktocht gemaakt. Tijdens die tocht heeft hij zeewier meegenomen om daar later een maaltijd van te maken. Heerlijk en gezond, deze tagliatelle uit zee moet alleen wat langer koken dan normale pasta en was nu ietwat taai. Dat weten we voor de volgende keer.

Daarna zijn we doorgereisd naar het volgende eiland en hebben we de tent opgezet op een camping aan zee, in Flakstad. Ook vanuit deze plek hebben we als echte toeristen uitstapjes gemaakt. Eerst naar Vikten, waar een glasblazerij zit. In een heel mooi houten pand, waar je naast de vazen en schalen die ze maken ook het glasblazen zelf van dichtbij kan zien. Mooi vakmanschap. Daarna door naar Nusfjord, een vissersdorp dat als geheel een soort museum is. Van daaruit hebben we een wandeling gemaakt langs de prachtige kust, lekker in de zon.

De volgende dag hebben we onze rugzakken ingepakt voor een 2 daagse wandeling. We hebben een wandeling van een paar uur gemaakt naar Kvalvika, een mooie baai met een strand waar we onze tent hebben opgezet. Een super gave plek, met een zonnetje en heel harde wind... Overigens stonden we daar niet helemaal alleen, het is een geliefd plekje en het was weekend. We hadden de tent al vroeg staan, dus we konden lekker rond lummelen, lezen en een totempaal maken. Door de harde wind klapperde onze, toch behoorlijk stormvaste, tent hard waardoor rustig slapen niet echt aan de orde was. Dus vroeg op, Phil een duik in zee (brrr....), ontbijt in de tent en de enorme laag zand van de tent verwijderd. De route naar de auto begon met een stevig klimmetje, met boven als beloning een mooi uitzicht op het strand. Na een leuke wandeling waren we weer terug bij de auto en zijn we weer een stukje gaan rijden naar het zuiden van de Lofoten.

In het zuiden aangekomen bleek dat er maar 1 camping was waar je met de tent kan staan, in Moskenes. De camping lag vlak naast de plek waar de boot naar Bodø vertrekt, dus het werd er in de loop van de avond steeds drukker. Eigenlijk vonden we het sowieso relatief druk op de Lofoten en was het eigenlijk wel goed geweest voor nu. Daarnaast werd het weer slechter, dus toen hebben we besloten de volgende ochtend al vroeg (6 uur) de boot te nemen, vroeg op dus. Maar ook lekker op tijd in Bodø en genoeg tijd om door te rijden naar Salfjellet-Svartisen Nasjonal Park.

Vlakbij het Saltfjellet deel vonden we een heerlijk rustige camping aan een rivier waar we wel een paar dagen wilden blijven. In Saltfjellet hebben we een leuke wandeling gemaakt waarbij je meerdere keren een kolkende stroom moest oversteken via een hangbrug. Stevige bruggen, maar wel flexibel waardoor je wiebelend naar de overkant gaat. Onderweg hebben we geluncht in een onbemand hutje waar je ook kan overnachten. Een idyllisch plekje, jammer dat we geen slaapzak en eten mee hadden. Dat weten we dan voor een volgende keer.

Ook het Svartisen deel (zwart ijs) van het park wilden we zien, daar ligt de op 1 na grootste gletsjer van Noorwegen. Eerst zijn we naar de Grønnli grot gegaan, waar we een prive rondleiding kregen. Een grot met een ondergrondse rivier en watervalletje, waar al minimaal 100 jaar toeristische rondleidingen worden gegeven. Indrukwekkend! Daarna zijn we naar de plaats Svartisen gereden, waar je met een bootje een meer over kan varen om dan vervolgens na een wandeling van 3 km bij de gletsjer aan te komen. Ik had er wel een beetje over gelezen, maar ik had niet verwacht dat het zo mooi was. De wandeling ging over uitgesleten rotsen van kalksteen en soms marmer met ribbels en vaak een roestbruine kleur. Een heel surrealistische omgeving. De gletsjer was prachtig met zijn blauwe ijs. Om dichtbij te komen moest je een wat ruiger terrein over, waar overal waarschuwingsborden stonden. Niet voor niets bleek later, want op de terugweg vonden we een Nederlandse man die was gevallen en zijn been had gebroken...

In het gebied hadden we geen telefonisch bereik. Twee Duitse jongens hebben de locatie in hun gps gezet en zijn naar de boot gaan lopen om daar te bellen. Het slachtoffer had flink wat pijn maar was bij kennis en had een normale ademhaling. Prioriteit was dan ook het been stabiliseren en zorgen dat hij comfortabeler lag en niet zou afkoelen. Tijdens het wachten op de hulpdienst hebben we leuke gesprekken kunnen voeren met slachtoffer en zijn vrouw. Omdat we niet terug hoorden of hulp was ingeschakeld is Phil gaan (hard)lopen naar de plek waar andere wandelaars zouden gaan bellen. In het gesprek met een Noor die de telefoniste van de meldkamer te woord stond werd het duidelijk dat het lastig zou worden hulp daar ter plaatse te krijgen. Een tijdsindicatie konden ze daarom ook niet geven. Gelukkig was het die middag mooi zonnig weer en kon het slachtoffer nog leuke anekdotes vertellen, hij hield zich echt kranig terwijl zijn scheenbeen dwars door midden was boven de enkel.

Ruim 3 uur na het ongeval hoorden we het geluid van een helikopter en even later hing die boven ons hoofd om te kijken waar op de rotsen hij zou kunnen landen. Nadat zijn been gestabiliseerd was werd hij in de helikopter gehesen en samen met zijn vrouw naar het ziekenhuis in Mo i Rana gebracht. Wij konden nog net de laatste boot halen naar de auto. Toen ben ik met onze auto en Phil in het camperbusje van het Nederlandse stel naar het ziekenhuis gereden. Daar hoorden we dat hij die avond of de volgende dag geopereerd zou worden. Dat is inmiddels gebeurd en zover we weten goed gegaan. Het was fijn om hulp te kunnen bieden en ook best wel een avontuur. We beseffen ons ook maar weer dat een ongeluk in een klein hoekje zit (of op een grote rots) en dat je vakantie zo afgelopen kan zijn. 

We gaan extra voorzichtig doen en extra genieten dus!