Nog meer wonderschone natuur op ons pad

Het is vandaag 26 augustus, wat betekent dat we nu bijna 2 maanden onderweg zijn in Scandinavië. We vervelen ons geen moment en we denken allebei nog niet aan naar huis gaan. Met de regen van de afgelopen dagen realiseren we ons dat we tot nu toe heel mooi weer hebben gehad. En we hebben heel veel mooie plekken gezien en mooie dingen gedaan. Het plan is om nog meer mooie dingen te zien en te doen, we hebben nog even tijd. Wat zijn we toch een geluksvogels dat we dit kunnen doen!

Na ons kano avontuur in Jyltingsmarka zijn we naar de plaats Dovre gereden, dat in de buurt ligt van Rondane Nasjonalpark, Dovre Nasjonalpark en Dovrefjell-Sunndalsfjella Nasjonalpark. We hadden behoefte aan wat warmte en hebben een flinke hoeveelheid hout gekocht voor een zacht prijsje en de tipi opgezet op een heel rustige camping, die eigenlijk dicht was maar toch ook weer niet. Heerlijk die warmte van de kachel, de ruimte van de tipi en de regen die zachtjes op het tentdoek tikt. Hier zijn we een paar dagen gebleven en hebben we boeken gelezen, de was gedaan, outdoorwinkels bekeken in Dombås en een heerlijke maaltijd met renskav (stukjes rendiervlees) in de dutch oven gemaakt. Toen werd het weer mooi weer en hebben we een korte wandeling in Rondane gemaakt. Naast al dat luieren hebben we ook onze volgende tocht voorbereid, want er is teveel te zien en te doen om te lang te luieren.

Het volgende avontuur is een wandeltocht van 4 dagen in het noordwesten van Dovrefjell-Sunndalsfjella, waarbij we voor het eerst gebruikmaken van ons lidmaatschap van DNT (Den Norske Turistførening) en deels overnachten in hutten. De tent moest ook mee, want we konden niet alle nachten in een hut slapen op deze route. Om gedoe met terugreizen te voorkomen hebben we een rondwandeling gepland, te beginnen in Jenstad (bij Gjøra) en dan lopen naar Dindalshytta en daar overnachten (16 km), dan een wandeling van ongeveer 10 km en slapen in de tent, een dag van 11 km naar Loennechenbua en daar in de hut overnachten en dan nog 15 km terug naar de auto. Maar wij zouden Phil en Saskia niet zijn als dat niet toch iets anders liep....

De tocht was goed voorbereid, maar toch maakten we een zeer onhandige beginnersfout. We parkeerden de auto op een plek waarvan we dachten dat dit dicht bij de route was. Toen hadden we wel wat moeite om het begin van de route te vinden, maar we praatten alles wat we zagen toe naar de kaart. Beiden hadden we wel iets in ons achterhoofd als: dit klopt toch niet helemaal... Maar we spraken het beiden niet uit. Stom! Na een half uur lopen kwamen we erachter dat we de auto ergens anders hadden geparkeerd dan de bedoeling was. Later in de hut bleek dat we 6 km meer naar het westen stonden dan bedoeld (dit stuk stond niet op onze eigen kaart). In plaats van op een zandweg te lopen liepen we op een helling met veel stenen en schapenpaadjes. We hadden beiden geen zin om terug te gaan naar de auto, want we liepen wel in de goede richting. Aangezien we nu dus verder moesten lopen en we later waren begonnen dan gepland zijn we die dag gestopt bij Gammelsætra, een hele mooie en gezellige hut bestaande uit 3 huisjes. Wij zaten in een huisje met een keuken, een woonkamer en 2 slaapkamers. Wij hadden samen 1 slaapkamer met 3 bedden, in de andere kamer sliepen 2 Noorse dames waarmee we een leuk gesprek hadden in het Noors en Engels. Het huisje bevatte ook een inloop provisiekast. Allemaal laden met beleg, soep, crackers en ander eten wat je daar dus kan kopen... Wij hadden voor 5 dagen eten in onze rugzak, dat had dus iets minder gekund!

De volgende dag wilden we wat kilometers inhalen en hebben we een afstand van 21 km gelopen. Dit was grotendeels over een breed zandpad, dus makkelijk lopen. Het was zonnig en warm en we liepen door een prachtig groen dal. Tijdens een pauze aan een meer was Lasse nog een klein beetje bij ons, er lag een bootje met zijn naam erop. Mooie momentjes om even aan hem te denken en te koesteren. Na de Dindalshytta, waar we dus eigenlijk zouden overnachten maar wat nu 'te dichtbij' was, ging het pad een aantal kilometers vrij steil omhoog. Vanuit het groene dal kwamen we dus op een mooie ruige en kale hoogvlakte met enkele sneeuwpieken om ons heen. Heel anders en net zo prachtig. Na 5 km op de hoogvlakte hebben we onze tent opgezet in de buurt van een meer. Het was nog lekker zonnig, dus opfrissen in het koude water was niet zo'n straf dit keer.

Ook op dag 3 was het zonnig en we startten vroeg met een stijging van ongeveer 300 m. Nu geen makkelijk zandpad meer maar vooral stenen en hier en daar kleine smalle paadjes. Fantastische vergezichten en met nog meer pieken en meren. De afstand naar de volgende hut, de Loennechenbua, was 14 km. Een makkie na die 21 van gisteren zou je denken, maar het terrein was een stuk zwaarder. In de middag begon mijn bovenbeen/knie pijn te doen waardoor stijgen en dalen steeds lastiger werd en dus langzamer ging. Na een lange, maar mooie dag kwam ik tegen half 7 bij de hut aangestrompeld, Phil was al iets voorruit gelopen om te kijken of er nog plek was. Loennechenbua is een klein stenen hutje aan een meer waar je met maximaal 4 mensen kan slapen, waarvan 2 op de grond. Er was niemand, dus we hadden de hut voor onszelf. Wel hadden we buren die in een tent iets verderop stonden, een Duits gezin dat we gedurende de dag een paar zijn tegen gekomen. Wat een idyllisch plekje is dit zeg, we konden nog heerlijk aan het meer in het zonnetje zitten lezen.

Onderweg heeft Phil trouwens een foto gemaakt van een mooi natuurfenomeen. Een heel groot rotsblok dat rust op een paar kleine stenen. Hoe kan dat, vraag je je af. Inmiddels weten we het antwoord via Jolanda Linschooten: 'Prachtige keien met een mooi verhaal. Ooit met het landijs mee 'gereisd' en daar (gezien die platte onderkant) ook eeuwenlang op 'gerust'. Uiteindelijk smolt het landijs. Veel kleine keien eromheen zijn weggespoeld en geërodeerd, alleen niet die keien waarop de grote steunt'.

De volgende dag voelden de benen weer goed, dus op tijd op pad. Dit keer begonnen we met een paar kilometer lang klauteren over grote rotsblokken langs het meer, leuk om te doen. Na wat klimmetjes en klauterpartijen begonnen we langzaam aan de afdaling. Een steeds groenere omgeving met een woeste rivier nabij. De route naar de auto was in totaal nog 16 km, het idee was om deze dag 11 km te lopen en dan morgen de rest te doen. Die 11 km is ook wel gelukt, maar met pijn en moeite vanwege mijn knie. We waren inmiddels bij een onverharde weg aangekomen. Het stuk naar de auto zou morgen nog over een lastig begaanbaar pad gaan. Uiteindelijk heeft Phil, na een korte pauze, de auto opgehaald. Hij vond het wel fijn om even lekker door te lopen zonder mij als blok aan zijn been :-). Na 2,5 uur lezen in het zonnetje kwam onze trouwe Peugeot aanrijden en konden we die dag nog naar een camping in de buurt rijden en een lekkere douche nemen. Het was een prachtige wandeling. Door onze fout aan het begin wilden we wat kilometers inhalen en hebben we de afstanden groter gemaakt. Dat was eigenlijk niet nodig, want we hadden genoeg eten mee. Nu was het net wat te zwaar voor mij (of mijn wandelconditie niet goed genoeg) waardoor er overbelasting ontstond. Gelukkig geen blijvende schade, de volgende dag ging het alweer een stuk beter. We hebben weer veel geleerd deze tocht, dat nemen we mee naar de volgende!

Na een verkwikkende nacht zijn we op pad gegaan naar Ålesund aan de westkust. We slaan dan (helaas) het prachtige Romsdalen met zijn puntige pieken over, daar zijn we vorig jaar al geweest. Ålesund is een mooie stad met architectuur in Art-Nouveau stijl. We zijn er maar kort gebleven, het was ontzettend druk met toeristen en studenten. Daar kunnen we na al die rustige en stille gebieden niet meer zo goed tegen (pfff, worden we oud en gezapig?). We besloten om naar het vogeleiland Runde te gaan. Te laat in het seizoen, want de meeste vogels zijn al vertrokken naar de Atlantische Oceaan, maar we wilden er toch graag een kijkje nemen. Voordeel van deze periode is dat het er niet meer afgeladen vol is met vogelliefhebbers. De camping was inderdaad rustig en we konden zo vanuit onze tent de berg oplopen, naar de rotsen waar de vogels zitten en zaten. Op dit moment waren alleen de Grote jagers, Aalscholvers en de Jan-van-Genten nog aanwezig. En de zee-arenden niet te vergeten! De papegaaiduikers, zeekoeten en alken waren al weg.

Vanaf bepaalde punten boven op de rots had je een mooi zicht op de kolonie Jan-van-Genten. Ze hadden nog jongen, een aantal nog met hun witte kuikenpluis en veel met in meer of mindere mate grijze veren. Nog een aantal weken voor ze kunnen uitvliegen. Heel leuk om daar een tijd met je verrekijker te zitten en te zien wat er gebeurt. Vogels die af en aan vliegen met voedsel en ook een koppel dat bij een dood kuiken bleef zitten...dat hoort er ook bij. In de middag zijn we meegevaren met de ' Aquila' van kapitein Johan. Een krasse gepensioneerde leraar met heel veel leuke verhalen. We zijn het eiland rond gevaren, hebben zee-arenden gezien en zijn weer betrokken geweest bij een reddingsactie. Toen we bij de Jan-van-Genten rots aankwamen zwom daar een ouderdier met visdraad rond zijn snavel en poten. Hij kon daardoor niet duiken en vliegen. Kapitein Johan gaf Phil en mij een mes, handschoenen en een stok met een haak eraan. Hij probeerde zo dichtbij mogelijk te komen, maar de Jan-van-Gent was nog net iets te mobiel waardoor het niet lukte om hem te pakken. Na een kwartier proberen moesten we het helaas opgeven, deze vogel was ten dode opgeschreven. Balen! Niet alle reddingspogingen zijn succesvol.
Omdat er niet veel vogels te zien waren zijn we ook nog verder op zee naar een rotspartij gevaren waar vaak (gewone) zeehonden liggen. Dat was een pittig tochtje met hoge golven en het kleine bootje ging flink heen en weer. Meestal ben ik daar best wel gevoelig voor, maar het ging nu gelukkig goed. Tot we op de terugweg een heerlijke zelfgebakken brownie kregen. Toen kwam de misselijkheid wel opzetten, maar we waren weer op tijd op de kant waardoor de echte zeeziekte uitbleef. We zijn blij dat we hier toch naartoe zijn gegaan, alhoewel iedereen zei dat we te laat waren en volgend jaar eerder moeten komen. Wij hebben er van genoten.

Vanuit Runde zijn we naar Bergen gereden, daar waren we nog niet geweest en het was er mooi weer op dat moment (en dat is vaak niet zo). We hebben 2 dagen stadse dingen gedaan, een beetje winkelen, rondslenteren, Bryggen (oude Hanze-handelshuizen) bekeken, musea bezocht, vis op de vismarkt gegeten en lekker koffie/thee gedronken. We waren gefascineerd door een act van 2 jongens die boven elkaar zaten, waarbij de bovenste in het luchtledige leek te zweven, zie foto. Het was leuk om even in Bergen te zijn en toeristische dingen te doen. Zo wennen we ook weer een beetje aan veel mensen om ons heen ;-).

Inmiddels zijn we in Røldal, een plaats ten zuidwesten van Hardangervidda Nasjonalpark. De afgelopen dagen heeft het ontzettend hard geregend en hebben we in een hut gezeten in Gudangen en Hovet. We zijn in Røldal omdat we vanuit hier een kanotocht willen maken over de Hardangervidda naar Skinnarbu. Of het lukt hangt af van de weersvoorspelling en van de waterstand in de rivieren die de meren met elkaar verbinden. In de volgende blog lezen jullie of het is gelukt of niet.